Adeus e grazas pola bondade. Non esquezamos a túa última sonrisa etrusca, José Luis Sampedro

Hoxe tivemos a triste nova do pasamento dun grande home, escritor e humanista. Era e será un grande exemplo, porque a pesar dos seus noventa e moitos anos, o seu corazón e o seu cerebro eran os de un mozo, que era quen de percatarse da necesidade dunha reivindicación social pacífica pero que se escoite.

Como novelista nos gustaría lembrar dende aquí un título en especial: "La sonrisa etrusca", por que o escollemos?...

É un libro cheo de sensibilidade de cara a dous períodos vitais tan lonxanos no tempo e tan cercanos nos afectos: a infancia e a vellez. Narra dun xeito claro e sinxelo o enriquecemento vital de dous seres que se necesitan, un nos primeiros momentos da súa vida, outro ó final.

Vos deixamos un video deste mestre da palabra e sobre todo do sentido común, tan pouco común.

            

 

imáxe de http://www.culturasur.com

“Si el niño no estuviera tan profundamente dormido sentiría en su moflete de nardo la lágrima resbalada desde la vieja mejilla de cuero” p. 223